Niet juf, maar tante.

Hallo allemaal, hierbij een nieuw reisverslag vlak voor vertrek uit Suriname! Ik was gisteren al begonnen met het typen van een nieuw bericht, maar internet hield er ineens mee op... Ik zit nu achter een computer op de luchthaven Paramaribo en straks om 8:00 a.m. uur zal ik dit onvergetelijke land gaan verlaten...

Vooral dankzij SPS (Stichting Projecthulp Suriname) heb ik hier een hele mooie tijd gehad. De vrijwilligers van SPS zetten zich vol overgave in voor verschillende projecten in heel Suriname. Lore en Stefanie werken op het hoofdkantoor en organiseren regelmatig leuke uitjes waardoor ik veel andere vrijwilligers heb leren kennen.

Het vrijwilligerswerk wat ik bij Noskasita heb gedaan (zo heet dat kindertehuis) was ontzettend leuk om te doen! Er zitten in totaal 76 kinderen en van 0 t/m 18 jaar. Het geheel wordt geleid door mamma Lotti. Alle andere medewerkers, stagiaires en vrijwilligers worden tante genoemd, dus ik ook! Ik liep het erf nog niet op met Miraley (zij is ook NLse vrijwilliger) en de kinderen kwamen al rennend op ons af met de armen in de lucht (zo van: til me op!) en riepen 'tante tante tante'. Eenmaal op de arm keek zo'n kindje me aan en vroeg met gefronste wenkbrauwtjes: 'Welke tante ben jij?' Ik werd ook direct uitgetest: Mag ik aan haar arm hangen? Raapt ze mn spullen op als ik ze op de grond gooi? Mag ik aan haar gezicht zitten? Als ik haar tik, tikt ze me dan terug? Lacht ze als ik gek doe? Maar goed, dat is volgens mij universeel kindergedrag...

Gelukkig lukte het me vrij snel om de gulden middenweg te vinden tussen lief en streng zijn. In het begin was het vooral een beetje observeren. Elk kind heeft (afhankelijk van de leeftijd) zn eigen taak en moet zn eigen spulletjes opruimen. Er wordt geprobeerd om volgens structuur en regels te werken, maar meestal is het toch wel een redelijke chaos. Vooral als de kinderen net uit school zijn en er gewacht moet worden tot het eten wordt uitgedeeld. Op dat moment kun je geen activiteit doen, terwijl de kinderen heel druk en uitgelaten zijn. Heb de afgelopen dagen echt honderden keren 'gewone weg, hobbelige weg' gedaan met de kleuters. Als je daar eenmaal aan begint... De meesten vermaken zich ook door te gaan dansen. Zo leuk om te zien! Zelfs de allerkleinsten hebben al een geweldig ritmegevoel!!!! Hihihi.... Wat ik vooral heel lief vond om te zien, was dat de grote kinderen zich over de kleintjes ontfermen. Een jongetje van 8 dat zorgzaam een paardestaartje maakt bij een meisje van 3, zoooo schattig!!

In de middag begon de huiswerkbegeleiding. Dictees afnemen, de tafels oefenen, samen hardop lezen, helpen sommetjes te maken... Met een jongetje ben ik heel lang bezig geweest om staartdelingen uit te leggen. In het begin zat hij zuchtend onderuit gezakt in zn stoel. Aan het eind had hij een stralende glimlach toen hij zelf een som helemaal goed gemaakt had. Hij begon er echt lol in te krijgen. Mooi om te zien! Begin me ineens af te vragen of ik niet de Pabo had moeten doen, hahaha. Maar goed, vond het ook wel erg vermoeiend... Sommige kinderen willen het gewoon niet begrijpen en/of zitten niet op te letten. Dan ben ik er ook echt heel snel klaar mee. Het niveau is ook niet zo hoog en als een kind niet goed mee kan komen in de les, wordt het al snel 'opgegeven'. Zulke kinderen mag je als vrijwilliger ook eigenlijk niet helpen, want dat is dan zonde van de tijd... Vind wel lastig om me daarbij neer te leggen. Natuurlijk is twee weken ook veel te kort om echt iets te bereiken. Sommige vrijwilligers zitten er 6 maanden en hebben al moeite om definitief vooruitgang te boeken...

Ze hebben hier sowieso in veel opzichten een andere (makkelijkere) levensinstelling dan wij. Dat kun je moeilijk veranderen en dat moet je misschien ook helemaal niet willen.

De meeste Surinamers laten heel graag hun land en cultuur zien. Zo hebben we vorig weekend met een aantal vrijwilligers Holi-Phagwa gevierd bij een Hindoestaanse familie in Domburg. Kort gezegd wordt hier tijdens volle maan de overwinning van het goede op het kwaade gevierd en het begin van de lente. Er wordt door middel van een ritueel een groot vreugdevuur gemaakt, waar mensen omheen lopen terwijl ze zingen en muziek maken. Ook is het traditie om ontzettend veel (zoetigheid) te eten en elkaar met parfum en poederverf te bestrooien. Het gevolg was dat we allemaal geurend met felgekleurde gezichten, haren en kleren rondliepen! Ik vond het een ontzettend mooi feest om mee te maken! Het is eigenlijk een soort combinatie van Pasen, Carnaval en Oud en Nieuw. Foto's volgen nog!

Afgelopen weekend ben ik met Lore, Stefanie en nog 6 Belgische meiden het binnenland in geweest, naar Jaw Jaw om precies te zijn. Om de kosten wat te drukken hebben we het via locals geregeld. Het is dan absoluut goedkoper, maar wel wat minder soepel georganiseerd.

We moesten om 8 uur verzamelen, maar vertrokken uiteindelijk pas om 10:30 uur in een klein oud busje, afgeladen met tassen, eten en andere spulletjes. Het eerste stukje gingen we nog over een verharde weg, maar daarna moesten we over een zanderige hobbelweg. Dit is ook de reden dat reizen in Suriname zo lastig is. Als toerist kun je dat echt niet alleen doen. We moesten om de haverklap stoppen om de motor weer bij te stellen en af te laten koelen met water. Ook werden we opgehouden door voertuigen die vastzaten in het mulle zand. Niet te doen eigenlijk, maar wel een hele leuke belevenis. Na 4 uur hobbelen in de hitte kwamen we onder het stof aan bij de rivier. Daar nog weer eeeeeven wachten en toen in een smal bootje over het Brokopondo-meer gevaren langs allemaal kleine dorpjes tot we zeer welkom werden onthaald in het Marron-dorpje Jaw Jaw.

De mensen leven hier praktisch in de rivier. Ze wassen zichzelf, hun eten, hun kleren, doen er hun behoefte, de afwas en gooien er al hun afval in. Wij hadden alles netjes verzameld in plastic zakjes, maar zij kieperen het dan net zo hard de rivier in... Toch oogt het water heel schoon en ook ik heb er 's morgens mijn haren in gewassen en 's middags een paar kleren in schoon gemaakt. Het koste even wat tijd (schuren op de rotsen, soppen, slaan tegen de stenen, wrijven, spoelen en uitwringen), maar toen was het ook brandschoon! De kinderen kennen de rivier en de stromingen op hun duimpje en spelen er de hele dag in. Ik werd bijna door een stroomversnelling meegesleurd en moest door een aantal lachende jongetjes weer naar de kant worden geleid, oeps....

De kinderen hebben ons ook rondgeleid door het dorp en de prachtige omgeving. Het is toch moeilijk om je voor te stellen hoe het is om daadwerkelijk op zo'n plek op te groeien. De mensen in het binnenland leven aan de ene kant heel traditioneel, maar er zijn ook veel moderne invloeden van de stad te zien. Ze leven in superkleine hutjes met minimale middelen. De vrouwen lopen met ontbloot bovenlijf en tillen grote bakken met afwas op hun hoofd, zonder hun handen te gebruiken. Wel hebben ze allemaal een mobiele telefoon en zijn er zakjes in de doeken genaaid om ze in te doen. Een vrouw heeft gemiddeld 8 tot 15 kinderen en man wel veel meer. Overal hangen posters met promotie voor het condoom, dus het is te hopen dat dit een beetje aanslaat...

Ben trouwens erg trots op mn darmen! Heb regenwater uit een ton gedronken en voedsel gegeten dat lang in de zon had gelegen en ben niet ziek geworden!!

De hoofdreden om naar Jaw Jaw te gaan, was de mogelijkheid om een traditionele begrafenis ceremonie bij te wonen met muziek en dans. De hele avond was het doodstil en werd er gerouwd. Vanaf 12 uur zou de muziek gaan beginnen. Dat werd ons verteld.... Ik ging uit van een paar trommels en indiaan-achtig dansje van hooguit een paar uur, maar nee... Er was een heuse band gekomen uit de stad met enorme versterkers (ze wekken hun eigen energie op in een kleine centrale). Tegen de tijd dat iedereen moe begon te worden van het wachten (was bijna half twee 's nachts) begon de band eindelijk de rituelen te spelen en het geluid was zo knalhard dat de installaties ervan piepten en ik de neiging had om constant m'n oren dicht te houden. Het heeeele dorp begon uitgelaten te dansen met soort van schokkerige bewegingen! Van jong tot oud.... Als de kleintjes begonnen te knikkebollen, werden ze (in eerste instantie) gewoon weer wakker geschud. Later lagen ze te slapen op de grond. Echt te bizar! De band heeft uiteindelijk doorgespeeld tot HALF 8 in de ochtend!! Halverwege de nacht was ik echter te moe van alle indrukken en heb ik samen met wat meiden ons hutje opgezocht. Had nooit gedacht dat ik in slaap zou kunnen vallen in een (openlucht)discotheek!

De volgende dag liep het hele dorp er natuurlijk als een ZOMBIE bij... De terugweg regende het vreselijk en er was sprake van dat we vanwege de modder niet terug zouden kunnen met het busje. Dankzij onze geweldige buschauffeur zijn we al glijdend, gillend en slippend in Paramaribo aangekomen!

Zooooo.... en dan heb ik nu alleen nog maar de highlights beschreven... Heb nog zoveel meer te vertellen en oja, zou het ook nog over de politiek hebben. Uhmmmmm, toch ga ik er een eind aan maken, want ik wil mijn vliegtuig niet missen natuurlijk...

Vanmiddag om 14:00 uur p.m. kom ik aan in Miami en dan zie ik eindelijk mijn liefste vriendje weer! Hij komt een uur eerder aan vanuit Ithaca. We vinden het toch af en toe wel moeilijk om zonder elkaar te zijn. Friso heeft een extra week aan zijn springbreak geplakt en vliegt samen met mij naar Salta in Argentinië, waar Nienke, Diego en hun kleine zoontje Maxi ons van het vliegveld halen!! We zouden eerst samen naar Disney World gaan, maar dit vonden we eigenlijk een leuker idee!! Friso vliegt na twee weken weer terug en op 12 mei ga ik pas weer terug naar Amerika. Eind mei treffen Fries en ik elkaar weer om de laatste weken nog weer samen rond te trekken voordat we 24 juni weer terug naar Nederland gaan.
Maar goed, zo ver is het nog lang niet.

Miami, here I come.... again!