Discover, network, shop!

Eigenlijk wilde ik niet meer verder gaan met deze website, maar meerdere mensen hebben er al om gevraagd, dus tadaaaaa... Op verzoek toch een nieuwe reis aangemaakt! Ik ben weer te volgen voor de geïnteresseerden onder ons. :-D
Tijdens dit eerste bezoek aan de Filipijnen ben ik aan het lezen in het boek 'Eten, bidden, beminnen' van Elizabeth Gilbert, die nu verfilmd is als 'Eat Pray Love' met Julia Roberts.
Dit doet me nadenken over mijn 3 persoonlijke thema's van dit tripje naar ons tijdelijke thuisland...

ONTDEKKEN:
Als je een nieuw land binnenkomt is het logisch dat je gaat vergelijken met andere plekken waar je al eens geweest bent, om het voor jezelf te begrijpen en herkenbaar te maken. Dat doet iedereen. Manilla doet mij denken aan bijna elk land waar ik wel eens geweest ben, hahaha! In grove lijnen: De arme buitenwijken aan Bolivia, de chaotische binnenstad aan China, het tropische klimaat aan Suriname, het mooie temperament aan de Argentijnen, onze gehele wijk (Makati) aan de VS, het witte strand aan Curaçao, het prachtige duiken aan Australie en de schoonheid van de natuur aan Nieuw Zeeland. Met Mexico zie ik ook een verschilletje. Daar staat namelijk altijd en overal bruine bonen op het menu. Soms is er gewoon echt niets anders te krijgen... Lekker hoor, maar niet dag in dag uit zoals wij ons brood eten. Hier in Manilla zal het eten me niet zo snel de neus uit komen! Het is heel divers vanwege de samenkomst van verschillende culturen. Doordat de Filipijnen 300 jaar lang een Spaanse kolonie is geweest, kan ik bijvoorbeeld die wraps met bruine bonen puree hier ook overal krijgen, mocht ik dat willen, haha. Ruim 100 jaar geleden kwam dit land in Amerikaanse handen, waardoor er ook veel westerse gerechten en etenswaren (zoals bruine boterhammen!) te vinden zijn. Er wordt hier vooral ook graag fa(s)tfood gegeten. Van oorsprong heeft het land natuurlijk de Aziatische cultuur en ik ben dol op tjap tjoy, sushi en ja, eigenlijk alles waar soja-saus bij zit! :-P
Het verschil tussen rijk en arm is ook hier enorm! Dat is iets waar ik aan moet blijven wennen. Gisteren reden we nog met de bus naar de beruchte actieve vulkaan 'Taal'. Die vulkaan maakt eerlijk gezegd niet veel indruk op mij, maar des te meer de de kleine dorpjes waar we doorheen reden. Dan zie je mensen in hutjes wonen die gebouwd zijn van stukken karton en verroeste golfplaten. Ik voel een medeleven en schuldgevoel over mijn rijkdom, totdat ik een groepje mensen zie die duidelijk lol hebben en een oude man die schatert van het lachen. Tja... doet me weer beseffen dat geld en aanzien niet datgene is wat een mens gelukkig maakt!
Hiërarchie is hier ook veel belangrijker. Het grootste gedeelte van de bevolking is arm en kijkt tegen ons op en een klein gedeelte is enorm rijk en kijken op alles en iedereen neer. Wij zitten daar zo'n beetje tussenin. Friso wordt de hele dag sir genoemd en ik ma'am (yes ma'am, thank you ma'am, have a nice day ma'am). Dit moet je ook zo houden, dus niet: Ow, you can call me Annelien. Dan raken ze van hun apropos. Ook durven ze niet goed nee tegen je te zeggen. Loop ik bij het museum tegen een dichte deur op en vraag aan een beveiliger: This is not an exit? Dan knikken ze: Yes ma'am i.p.v.: No, it isn't ma'am. Als ze m'n verwarring zien, gaan ze zich alweer verontschuldigen. Oke, geen ontkennende vraag meer stellen dus... Houd het simpel en logisch! Sarcasme snappen ze al helemaal niet. Jammer, want daar ben ik best goed in.
Wat ik vooral ontdekt heb is dat niet alleen het buitenland zo bijzonder is. Eigenlijk is ons vrije en ordelijke landje een aparte gewaarwording... Geen land ter wereld lijkt echt op Nederland! Hoe meer ik reis, hoe meer ik besef dat Nederland een prachtig land is. Ik ben er trots op! Moet ook eerlijk zeggen dat ik soms best weer even tegen het 'onbekende' buitenland op zag, maar het valt me zeker niet tegen! Friso zit in een hele mooie wijk met veel parken, fonteinen en enorme winkelcentra en vooral met leuke mensen om zich heen!

NETWERKEN:
Met Koninginnedag heb ik gelukkig kunnen zien dat de Nederlanders die hier zitten al snel een vertrouwd clubje vormen. We hebben drie avonden achter elkaar feest gevierd! Het begon afgelopen donderdag al met een bijeenkomst bij het enorme huis van de Nederlandse ambassadeur. Die Filipijnse serveersters weten werkelijk niet wat ze meemaken als hordes van keurig oranje geklede Nederlanders massaal als gekken op de haring en de bitterballen afstormen! Zelf doe ik fanatiek mee, terwijl ik nog maar 2 weken uit Nederland weg ben en sowieso bijna nooit bitterballen en haring eet! Hoe belangrijk worden simpele Nederlandse gewoontes ineens voor je? Hihi... We hebben een aantal interessante en gezellige mensen ontmoet. Hier zal ik bij mijn volgende bezoek iets meer over uitweiden. Dat zal waarschijnlijk juli worden. Friso en ik willen elkaar namelijk niet veel langer dan 2 maanden missen. Chris zal er tegen die tijd niet meer bij zijn. Zij is dan net klaar met haar Management Traineeship bij Aire France KLM hier in Manilla. We werden die donderdag bij de ambassadeur aan elkaar voorgesteld en het klikte direct. Met haar zal ik de komende maanden in Nederland vast nog wel wat Filipijnse zaken via Skype bespreken die je gewoon alleen met vrouwen kunt delen... ;-) Lang leve internet!
Tijdens ons bezoek aan het eiland Puerto Galera kregen we iets meer van het land te zien. In een zijspan en achterin de truck van de jeep worden we over het eiland vervoerd (filmpje volgt nog). Bij ons resort ontmoeten we twee Iraniërs waar we twee avonden lang praten over het leven in de Filipijnen, Iran en Nederland. De jongste Farshid is hier al 4 jaar aan het studeren voor tandarts/orthodontist en zijn paar jaar oudere oom Hadi is hem komen opzoeken. Ze zijn beiden erg teleurgesteld over de situatie in hun land, maar houden er wel met hart en ziel van. We googelen op mooie afbeeldingen uit onze beide landen. Bij Iran staat er plotseling ook een foto van een gestenigde vrouw bij. Farshid slaat snel z'n hand over het plaatje en zegt dat dat gelukkig niet zo vaak meer gebeurt... Ze vinden de vrijheid in Nederland fascinerend, maar onbegrijpelijk. Na een pittige discussie over goed en kwaad, komt Hadi met het meest bizarre standpunt: Een homostel kan geen kinderen opvoeden, want zonder toezicht van een vrouw worden die kinderen zonder meer misbruikt. Pardon?? Al de tegenargumenten liggen op het puntje van mn tong..., maar wat doet die leukerd van mij? Die vertelt ernstig dat er in Nederland recentelijk een pedofiel in Amsterdam opgepakt is. Verschrikkelijk! Duitsland heeft gefaald? Heeej, verrek, hij bleek inderdaad homo te zijn... Uh ja, dat is absoluut het juiste voorbeeld om zijn verkeerde beeld van Nederland te doen veranderen!? Bravo! (...zie, ik kan best sarcastisch zijn...) Maar goed, mochten Fries en ik van plan zijn naar Iran te reizen (je weet maar nooit?), ze hebben ons op het hart gedrukt dat de deuren van de hele familie en vriendenkring altijd voor ons open staan!

WINKELEN:
In Makati zijn enorme malls, winkelcentra met allerlei mooie boetiekjes, restaurantjes en cafeetjes. Hier komt de jet set van Manilla bijeen en wordt er op me neer gekeken, omdat ik op simpele slippers loop i.p.v. die Louboutin-naaldhakken. Dat ik blank en blond ben, maakt overigens veel goed. Dat is mijn natuurlijke, felbegeerde 'gadget', heb ik me laten vertellen... Een blanke huid betekent schoonheid en rijkdom. Een donkere huid is een teken van armoede, van hard werken in de zon. Je kunt hier geen crèmes vinden om je gezicht bruiner te laten lijken, maar juist om het witter te maken! Veel vrouwen lopen hier ook met een klein parasolletje. Straks tijdens het regenseizoen zal het weer als parapluutje dienen.
Mijn favoriete winkel is the Landmark (soort grote luxe Hema) waar ze allerlei leuke spulletjes hebben voor een prima prijs. Het eerste wat me opvalt bij het afrekenen is dat er bij elke betaling een behoorlijke administratie komt kijken. Bonnetjes worden 3 dubbel gecheckt, afgevinkt, bestempeld en aan je tasje vastgeniet. Afgelopen week wilde ik slippers voor Friso ruilen. Ik had de allergrootste maat gehaald die ze hadden, maar dat bleek toch een beetje overdreven... Zo'n reus is ie gelukkig ook weer niet... ;-) Er stonden uiteindelijk 6 mensen bij de kassa om me te helpen. Echt, ik overdrijf niet! Eentje om in te pakken, twee om af te reken, dat is standaard. Vervolgens 2 managers om te controleren of het klopte wat ik wilde ruilen en daarna een laatste om te checken of het hele proces goed gaat. Te idioot voor woorden! Friso's manager vertelde dat dit nog veeel erger is als het om grote orders gaat. Friso's collega's zijn dan ook grotendeels administratieve krachten. Hij zegt dat ze elkaar niet vertrouwen. Ik probeer het toch wat positiever te zien en denk dat ze gewoon bang zijn dat er iets mis gaat...
Voor mijn doen heb ik echt ontzettend veel kleding en accessoires gekocht. Ik heb vanuit Nederland veel spullen voor Friso meegenomen, dus er is eindelijk eens genoeg ruimte in m'n koffer om flink in te slaan! Normaal gesproken kan ik bij elke kledingstuk wikken en wegen of het wel echt leuk is, of ik het wel nodig heb en wil ik even verder kijken wat er nog meer is. Dat schiet niet op natuurlijk! Ik dacht aan Aanyoung in China die me allerlei kleding in de hand drukte: Jah, leuk! Niet duur! Het past! Hup, meenemen! Het heeft geholpen. Ben benieuwd hoe zwaar m'n koffer nu is! :-D

Morgen in het vliegtuig terug naar Nederland ga ik 'Eten, bidden, beminnen' uitlezen (Nathalie bedankt)! Om een mooi beeld te krijgen van het boek, kan ik daarna ook daadwerkelijk de film 'Eat Pray Love' gaan kijken. Wordt aangeboden door KLM, met Nederlandse ondertiteling nog wel! Ik ben benieuwd...